işsiz bir gün daha, beni yeni bir iş yerinden ya da herhangi bir iş yerinden aramadıkları bir gün daha 2.5 ay oldu.
çok sıkıldım kendimden nefret etmeye başladım artık.
gelişim geliştirmek bütün bunlar komik bir filmin manzaraları gibi geliyor. ne olacağımı bile bilmiyorum reklamcı mı, emlakçı mı, halkla ilişkilrci mi ya da hiç bir şeycimi, insanlar yollarını erkenden çiziyorlar. işte kübra baktı reklamdan bir halt çıktıgı yok kendini yormadı parçalamadı başka sektörlere kaydı ya da yeliz belki de doğrusu bu ben eklamcı olmak durumunda değilim neden içinde yazı ve çizinin olduğu bir iş yapmak için bu denli kasıyorum ki belki de asıl sebep başka hiç bir şeyi yapmayı bilmeyişimdir gerçek sebep odur belki de
yapı krediden o denli umudum varken ve olmayınca yapabileceğimi düşündüğüm yeteneğimin olduğuna inandığım bir işi de kaybedince artık elimde avucumdaki her şeyi yitrimiş hissedip şimdilik yaptığım tek gerçek işe reklama sığınışımın sebei budur belkide, bilmiyorum umudu itirmemek kuyruğu hep dik tutmak güçlü olmak, ingilizceyi adam etmeye çalışmak ve daima pozitif düşünmek gerektiğini bilsem de artık gücümün kalmadığını hissediyorum, yorgunum sadece çok yorgunum.
kendimden, başarısızlığımdan, bu pis ve yapışkan başarısızlık duygusundan yorgunum en çok da
tası tarağı toplayıp başka bir ülkeye kaçsam ne yazar ki hiç bir şey sadece hiç bir şey